Generał Francisco Franco – wygrał wojnę domową ( La guerra civil ) w Hiszpanii w latach 1936 – 1939. Pokonał republikanów, czyli komunistów i socjalistów. Uchronił Hiszpanię przed komunizmem w wersji stalinowskiej.
Zapobiegł sowietyzacji Hiszpanii. Uratował kościół katolicki i setki tysięcy katolików przed fizyczną zagładą. To jedyny przywódca, który pokonał sowieckiego zbrodniarza Józefa Stalina – odpowiedzialnego za śmierć dziesiątek milionów ludzi.
Zemsta hiszpańskiej lewicy po 80 latach.
80 lat po zakończeniu wojny domowej, czyli w 2019 roku, potomkowie przegranych wtedy komunistów wzięli odwet na generale. Rządząca w Hiszpanii Socjalistyczna Partia Robotnicza postanowiła zemścić się na generale Franco i usunęła jego prochy z legendarnej Doliny Poległych.
To szokujące wydarzenie. Jeżeli lewica chciała znowu skonfliktować ludzi w Hiszpanii to osiągnęła swój cel. Współczesnej lewicy liderują 40-latkowie, którzy mentalnie żyją w czasach wojny domowej i bronią dziedzictwa Lenina , Stalina , Marksa i Fidela Castro.
Wojna domowa w Hiszpanii w latach 1936-1939.
Hiszpańska wojna domowa w latach 1936 – 1939 to wojna między Nacjonalistami i Republikanami. Nacjonaliści to prawica, konserwatyści, katolicy. Republikanie to komuniści i socjaliści, którzy chcieli dokonać radykalnej rewolucji w Hiszpanii na wzór krwawej rewolucji bolszewickiej w Rosji w 1917 roku. Zapowiadali otwarcie przeprowadzenie rewolucji : „jeszcze krwawszej niż rosyjska”.
Gdy już się wydawało , że los Hiszpanii i jej mieszkańców jest przesądzony, na arenę wkroczył gen. Francisco Franco. Pobożny katolik i konserwatysta. Stanął na czele obozu Nacjonalistów i razem z innymi oficerami postanowił ratować ojczyznę przed pogrążeniem się w komunistycznym bagnie. Chciał przywrócić w niej ład, harmonię i bezpieczeństwo.
17 lipca 1936 r. oficerowie z bronią w ręku wystąpili przeciwko komunistycznemu rządowi. Powstanie wybuchło najpierw na terenie hiszpańskiego Maroka, a w kolejnych dniach przeniosło się na kontynent. Czterdzieści tysięcy dobrze wyszkolonych żołnierzy rozpoczęło długi marsz na Madryt. W całej Hiszpanii buntowały się kolejne garnizony zbuntowanej armii. To była kontrrewolucja.
W tym samym czasie rewolucjoniści, czyli Republikanie (komuniści) okradali banki, nacjonalizowali zakłady pracy, zajmowali posiadłości ziemskie. I zabijali bez litości. Wszyscy oni nazywali się dumnie towarzyszami.
Nacjonaliści (frankiści) kontra Republikanie (komuniści).
Nacjonalistom generała Franco pomagały Niemcy i Włochy. Z odsieczą „czerwonym” Republikanom pospieszył sowiecki dyktator i zbrodniarz Józef Stalin. Przybyło 35 tysięcy komunistów z Międzynarodowych Brygad Komunistycznych organizowanych przez Komintern w Moskwie.
Związek Sowiecki przysłał do Hiszpanii ponad 2 tysiące oficerów Armii Czerwonej , sprzęt wojskowy, broń. O wszystkim decydował osobiście Stalin, który zwietrzył wielką szansę przejęcia kontroli nad „czerwoną” Hiszpanią.
Na czerwono obszary kontrolowane przez Republikanów ( komunistów).
Za miesiąc Republikanie stracą Madryt i przegrają wojnę.
Palenie kościołów i zabijanie katolików.
Przed i w czasie wojny domowej zbrodnicze bojówki komunistyczne, czyli republikanie zniszczyli ponad 22 tysiące świątyń i zabudowań kościelnych. Przede wszystkim palili kościoły , klasztory i szkoły katolickie. Zabili 15 tysięcy biskupów , księży i zakonników . Bezcześcili groby katolików. Gwałcili , torturowali i zabijali zakonnice. Zabili kilka tysięcy wiernych tylko za to , że byli katolikami i nie wyparli się tego. Ogarnął ich amok niszczenia wszystkiego, co jest katolickie.
Chcieli zniszczyć fizycznie kościół katolicki w Hiszpanii. Jednym z koordynatorów tego bestialstwa był sowiecki zbrodniarz Józef Stalin i jego ludzie. W lipcu 1937 roku biskupi Hiszpanii w swym „liście zbiorowym” udzielili pełnego poparcia nacjonalistom generała Franco.
Sowiecka penetracja Hiszpanii.
Sowiecki dyktator Józef Stalin zażądał od swoich służb specjalnych codziennych raportów o sytuacji w Hiszpanii. Siatką wywiadowczą NKWD w Hiszpanii dowodził Aleksander Orłow (właściwie Lejba Feldbin), a sowieckie tajne służby czuły się w Hiszpanii jak u siebie w domu.
Mnóstwo agentów sowieckiej bezpieki NKWD penetrowało Hiszpanię wzdłuż i wszerz. Pozyskiwali informatorów za duże pieniądze. Przygotowywali swoich ludzi, szkolonych w Moskwie, do przejęcia władzy w Hiszpanii po wygranej wojnie domowej. Franco stanął na drodze Stalina. Nie pozwolił sowieckiemu dyktatorowi na wprowadzenie sowieckiej wersji komunizmu w Hiszpanii.
Sowieci dowodzą Republikanami.
Generał Jan Bierzin – szef wywiadu Armii Czerwonej – to on w rzeczywistości dowodził armią republikańską do czerwca 1937 roku. Póżniej pałeczkę przejęli jego towarzysze z Armii Czerwonej. We wrześniu 1936 roku pierwsze sowieckie statki przywiozły do Hiszpanii samoloty, czołgi i karabiny maszynowe.
W sumie Związek Sowiecki dostarczył siłom komunistycznym 650 samolotów, 347 czołgów i 20 tysięcy karabinów maszynowych. Republikanie zapłacili Stalinowi 460 tonami złota ukradzionego z Banku Centralnego Hiszpanii.
Szkoleniem żołnierzy republikanów zajmowała się tajna misja wojskowa Związku Sowieckiego złożona z 2044 doradców wojskowych z Armii Czerwonej. Wśród nich znajdowali się także późniejsi marszałkowie sowieccy : Rodion Malinowski i Nikołaj Woronow oraz attaché wojskowy ZSRR w Madrycie, Władimir Goriew.
Interwencja sowieckich doradców wojskowych była tajna, aby nie skompromitować Związku Sowieckiego na arenie międzynarodowej. Tajne miały pozostać także działania wywiadowcze Związku Sowieckiego w Hiszpanii – oznajmił to na naradzie wszystkich służb sowieckich w dniu 14 września 1936 w Moskwie, mających działać w Hiszpanii, ówczesny szef NKWD Gienrich Jagoda.
Sprecyzował on jednocześnie cele sowieckie w Hiszpanii, którymi miały być m.in. kontrolowanie i unieszkodliwianie przeciwników stalinizmu i Związku Sowieckiego , likwidacja agentów wrogich wywiadów, oraz jak najszybsze pokonanie frankistów i przejęcie, poprzez swoich ludzi, władzy w Hiszpanii.
Polscy komuniści w wojnie domowej.
Po stronie republikanów walczyło około 5 tysięcy polskich komunistów (tak zwani „dąbrowszczacy”), którzy „zaczadzeni” sowiecką propagandą wierzyli w powtórkę krwawej rewolucji bolszewickiej z 1917 roku. Oni też palili kościoły i zabijali katolików. Choć komunistyczna propaganda próbowała wykreować „dąbrowszczaków” na bohaterów, polski rząd oceniał ich służbę w Hiszpanii jako akt zdrady stanu.
W 1937 r. Sejm przegłosował ustawę odbierającą im polskie obywatelstwo. Instytut Pamięci Narodowej (IPN) uznał „dąbrowszczaków” za organizację służącą zbrodniczej ideologii komunistycznej i walczącą o rozszerzenie zbrodniczego systemu stalinowskiego na Hiszpanię. Szlak bojowy „dąbrowszczaków” to tysiące gwałtów, rabunków i bestialskich zbrodni. „Czerwony terror” republikanów , według różnych szacunków, doprowadził do śmierci około 85 tysięcy ofiar, głównie katolików.
Sowiecki agent Hemingway i „Komu bije dzwon”.
Ernest Hemingway – pisarz, laureat literackiej nagrody Nobla – brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej. Opowiedział się po stronie republikanów (komunistów). Zaowocowało to wydaniem powieści pod tytułem „Komu bije dzwon”, gdzie tendencyjnie i nieobiektywnie przedstawił wydarzenia. Między innymi, gen.Świerczewskiego, który wydawał wyroki śmierci na duchownych i brutalnie je egzekwował, opisał jako szlachetnego gen.Goltza.
Trudno się zatem dziwić informacji sprzed kilku lat, gdy ujawniono, że Ernest Hemingway był za czasów rządów Józefa Stalina sowieckim szpiegiem o pseudonimie „Argo”. Pisze o tym były agent CIA Nicholas Reynolds w książce „Towarzysz Hemingway”. Z dokumentów NKWD/KGB wynika, że Hemingway był wieloletnim sowieckim agentem.
Hemingway domagał się głośno zniesienia amerykańskiego embarga na dostawy broni dla republikanów w Hiszpanii.
W marcu 1937 roku Hemingway przybył do Madrytu. Zamieszkał w hotelu Florida. Zaprzyjażnił się wysłannikiem moskiewskiej gazety „Prawda” Michaiłem Kolcowem. Był to agent NKWD, który regularnie pisał raporty do centrali w Moskwie.
To on prawdopodobnie złożył mu ofertę współpracy z sowiecką bezpieką, bo widział jak blisko jest Hemingwayowi do idei radzieckich. Aleksander Orłow (Lejba Feldbin), kierujący siatką wywiadowczą NKWD w Hiszpanii, ocenił pisarza w 1938 roku jako: „oddanego sprawie republikanów i komunizmu”.
Cabeza 1937. Komunistyczna zbrodnia.
Fragment artykułu Leszka Szymowskiego „Pomocnicy spod czerwonej gwiazdy” :
„Miejscem wyjątkowo dotkniętym przez komunistyczny terror była prowincja Jaen w Andaluzji. Już na początku wojny kilka tysięcy mieszkańców (głównie okolicznych rolników) schroniło się w sanktuarium Matki Boskiej z Cabeza w Sierra Morena. W sierpniu 1936 r. pod murami klasztoru pojawili się republikanie. Rozpoczął się szturm, w którym niechlubną rolę odegrali komuniści przybyli znad Wisły.
30-letni kapitan Santiago Cortez stanął na czele obrony klasztoru. Miał jednak pod swoim dowództwem zaledwie 165 członków gwardii cywilnej i 50 żołnierzy. Obległa ich armia licząca łącznie 20 tysięcy ludzi i dysponująca 15 czołgami, bronią maszynową i granatami. Garstka obrońców ze skąpymi racjami żywnościowymi odpierała ataki nieprzerwanie od sierpnia do końca kwietnia następnego roku. 1 maja 1937 r., gdy zabrakło amunicji, na wyczerpanych obrońców klasztoru ruszyło natarcie republikanów.
Napastnicy wdarli się do klasztoru i rozpoczęli rzeź. Wymordowali tych, którzy przez wiele miesięcy ukrywali się w murach klasztoru, wśród nich starców, kobiety i dzieci. Komuniści szczególnie pastwili się nad duchownymi i zakonnicami (te przed śmiercią brutalnie zgwałcono), potem splądrowali klasztor, zniszczyli drogocenne przedmioty, sprofanowali pobliskie groby i wyrzucili z nich ludzkie zwłoki.
Niektórzy robili sobie przy tym pamiątkowe zdjęcia zagrabionymi aparatami fotograficznymi (wiele zdjęć zachowało się do dziś). W tej bestialskiej zbrodni wzięli udział, niestety, dąbrowszczacy.„
Rozstrzeliwania i terror.
W czasie wojny domowej zginęło ponad 400 tysięcy ludzi. Rany nie zabliżniły się do dzisiaj. Z wyroków sądów frankistowskich rozstrzelano około 23 tysiące republikańskich komunistów za zbrodnie na katolikach. Republikanie stosowali znacznie większe represje.
Znany badacz, Antony Beevor, szacuje liczbę ofiar terroru republikańskiego tylko w 1936 roku na około 38 tysięcy rozstrzelanych osób, głównie katolików. Plutony egzekucyjne i rozstrzeliwania to był „chleb powszedni” wojny domowej w Hiszpanii.
Rząd republikański był zdominowany przez Komunistyczną Partię Hiszpanii, dzięki pomocy sowieckiej NKWD. W sierpniu 1937 roku, z inspiracji Stalina, powstała policja polityczna SIM licząca sześć tysięcy agentów. Była całkowicie podległa komunistom. Funkcjonariusze SIM aresztowali, okrutnie torturowali i mordowali swoich przeciwników politycznych w tajnych więzieniach. Obóz republikański upodobnił się do obozu sowieckiego.
Papież dziękuje generałowi Franco.
Wojska frankistowskie wkroczył do Barcelony 26 stycznia 1939 roku owacyjnie witane przez większość mieszkańców, a 28 marca 1939 r. wkroczyły do Madrytu. Komunistyczni przywódcy republikanów w panice uciekli do Związku Sowieckiego. Hiszpania była uratowana. Siły republikańskie poddały się 1 kwietnia 1939 roku. To było wielkie zwycięstwo Nacjonalistów.
Papież Pius XII był jednym z pierwszych , który wysłał telegram gratulacyjny do generała Franco. Dziękował za ratowanie życia katolików i kościoła katolickiego w Hiszpanii. Franco zorganizował gigantyczną defiladę zwycięstwa w Madrycie.
Międzynarodowe Brygady Komunistyczne. Epilog.
Międzynarodowe Brygady Komunistyczne miały ponad 18 tysięcy zabitych i zaginionych żołnierzy. Sowieccy dowódcy traktowali ich jak „mięso armatnie”. Ci, którzy się buntowali, zostali rozstrzelani przez ludzi NKWD. Po zakończeniu wojny domowej około 10 tysięcy, pozostałych przy życiu szeregowych żołnierzy, przeszło do Francji, gdzie zostali internowani.
23 sierpnia 1939 roku dotarła do obozu internowania wiadomość, że ich przywódca, Józef Stalin, podpisał układ o porozumieniu z Hitlerem, czyli faszystami. Układ ten jest bardziej znany jako pakt Ribbentrop-Mołotow. Zrozumieli wtedy, jak bardzo zostali oszukani i wykorzystani.
Franco neutralny w czasie II wojny światowej.
Pomimo pomocy Niemiec w czasie wojny domowej w Hiszpanii , generał Franco nie zrewanżował się Hitlerowi w czasie II wojny światowej i zachował neutralność Hiszpanii przez cały czas jej trwania. Hiszpania nie przystąpiła do II wojny światowej.
Sukces gospodarczy i zamachy na generała Franco.
40 lat rządów generała Franco w Hiszpanii ( do 1975 roku ) to wielki sukces gospodarczy i stabilny rozwój kraju. Franco pozostawił w spadku Hiszpanię jako ósmą potęgę przemysłową świata. Nie miał łatwo. Lewacy zorganizowali kilkanaście zamachów na jego życie. Bez powodzenia. O czym , z wielkim rozczarowaniem , piszą lewicowe gazety. Franco zmarł 20 listopada 1975 roku. Jego śmierć opłakiwała cała Hiszpania.
Medialne manipulacje lewicy.
Teraz narracja uległa zmianie. Mający potężną przewagę medialną lewacy kreują Franco na zbrodniarza. Filmy dokumentalne nakręcone przez lewicowych twórców przedstawiają zamachowców na jego życie jako bohaterów narodowych , a filmy dokumentalne o wojnie domowej nic nie wspominają o żołnierzach sowieckich i prawie czterdziestu tysiącach komunistów , którzy nie znali nawet jednego słowa po hiszpańsku.
Jedna wielka medialna manipulacja. Nie udało im się wtedy zabić Franco, więc zemścili się na prochach generała w 2019 roku.. Nie jest żadną tajemnicą , że obecni lewicowi politycy w Hiszpanii to są wnuki i prawnuki tych, co chcieli razem ze Stalinem zaprowadzić komunizm w Hiszpanii.
Franco pokonał Stalina.
Generał Franco uratował Hiszpanię przed łapami Stalina. Uratował Europę Zachodnią przed komunizmem. Gdyby wygrali republikanie (komuniści) to Hiszpania stałaby się państwem satelickim Związku Sowieckiego. A co „potrafi” Stalin przekonaliśmy się w Polsce. Morze krwi, setki tysięcy grobów zamordowanych Polaków oraz katastrofa gospodarcza.
Premier Wielkiej Brytanii – Winston Churchill – pięknie powiedział o generale Franco: „Franco ma całkowitą rację, bo on kocha swą ojczyznę. Franco oprócz tego obronił Europę przed komunizmem”
© ( MARB)